Artykuł Księdza Dawida Wierzyckiego FSSPX
o Szkole Podstawowej
im. Świętej Rodziny w Warszawie.
Szkoły Bractwa: szkoła podstawowa
Święta Teresa od Krzyża napisała w jednym ze swych dzieł następujące zdanie: „Daremnie szukam i nic nie znajduję, do czego by można porównać przedziwną piękność i ogromną pojemność duszy ludzkiej”. I rzeczywiście, dusza ludzka jest naczyniem bardzo głębokim i chłonnym.
Wychowanie zadaniem rodziny
Szczególnie zaś dusze dziecięce są nie tylko chłonne, ale także ufne i wrażliwe. Napełnianie ich cnotami oraz wykorzenianie wad i słabości, jednym słowem — wychowanie — Bóg powierzył przede wszystkim rodzinie. Jest to jej pierwszym i głównym celem. Rodzice odpowiadają przed Bogiem za ukształtowanie całego człowieka, jego rozumu, woli i serca, a kształt, ideał, do którego winni dążyć, mieści się w niezatartym znamieniu odciśniętym w duszy przez chrzest święty. On to bowiem nadał kierunek, w którym dusza ludzka powinna podążać. Jest to zawsze kierunek wertykalny, który, jeśli go tylko go zachowamy, zaprowadzi duszę do Boga.
W dzisiejszym świecie kierunek ten został odwrócony i wszystkie sprawy postrzega się wyłącznie horyzontalnie, wyłącznie przez pryzmat naturalny, ziemski. Kształci się więc dzieci w wielu dziedzinach, lecz odwraca się ich dusze od jedynego prawdziwego kierunku, w którym powinny podążać i któremu wszystkie inne dziedziny muszą być podporządkowane. Dlatego katolickie rodziny, zatroskane o wypełnianie obowiązku powierzonego im przez Boga, prosiły o otworzenie katolickiej szkoły, do której mogłyby z pełnym zaufaniem posłać swoje dzieci. Odpowiedzią na te prośby było powstanie Szkoły Podstawowej im. Świętej Rodziny, funkcjonującej przy warszawskim przeoracie Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X.
Szkoła rozpoczęła działalność w 2006 roku. Początki były bardzo skromne, tworzyło ją kilkoro nauczycieli i niewielu uczniów. Duch ufności i modlitwy przynosił jednak z każdym rokiem nowe owoce. Przybywało uczniów i dobrych, katolickich nauczycieli. Ale Szkoła Podstawowa im. Świętej Rodziny to nie tylko szkoła. To także ważny rodzaj apostolatu — jak każde Boże dzieło, napotyka na swej drodze liczne trudności. Bóg wystawia swoje narzędzia na próbę i obdarza łaską te, które wytrwają. Dlatego powodzenie tego tak ważnego i trudnego przedsięwzięcia, jakim jest katolickie wychowanie dzieci, musi być poddane całkowicie Bożej łasce. Św. Joanna d’Arc, zanim poprowadziła wojska ku zwycięstwu, położyła całą swą ufność w Bogu, mówiąc: „W Imię Boga żołnierze będą walczyć, a On ofiaruje im zwycięstwo”.
Oddać szkołę Sercom Jezusa i Maryi
Błagać o łaskę Boga i z nią współpracować to znaczy mieć nie tylko plan dydaktyczny, charakterystyczny dla pracy szkoły, ale przede wszystkim plan duchowy. To znaczy walczyć w Imię Boga, aby On właściwie, po katolicku kształtował powierzone nam dusze. Wiadomo, że dzisiejsze czasy są bardzo trudne, dlatego konieczne jest uciekanie się do wielu nadzwyczajnych, nadprzyrodzonych środków. Nie wystarczy prowadzić katolicką szkołę, zatrudniać w niej katolickich nauczycieli i przekazywać wiedzę w świetle katolickiej wiary. Dobro i prawda to środki, ale środki niewystarczające, jeśli nie podda się ich zupełnie wpływowi łaski uświęcającej.
Dlatego najważniejszym punktem duchowości Szkoły Podstawowej im. Świętej Rodziny jest poddanie jej pod panowanie Najświętszego Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi. W poprzednim roku szkolnym odbyła się uroczysta Intronizacja Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przeprowadzenie tej uroczystości poprzedzone było gruntownym przygotowaniem uczniów, rodziców i nauczycieli. Królestwo Najświętszego Serca, jeśli ma być trwałe, musi być budowane na solidnych fundamentach. Dlatego rekolekcje wielkopostne poświęciliśmy na zgłębienie tematu nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego.
W szkole św. Małgorzaty Marii Alacoque rozważaliśmy głębię miłości Serca Jezusowego oraz uczyliśmy się, jaka powinna być nasza odpowiedź na tę miłość. Zaszczepienie ufnej, gorącej miłości do Serca Zbawiciela musi wydać słodkie owoce. Jednak im słodszy ma być owoc, tym dłużej musi dojrzewać, a jego dojrzewanie musi odbywać się na gałęzi. Tą gałęzią jest Królestwo Serca Jezusowego. Dlatego pierwszym, duchowym celem szkoły podstawowej jest oddanie jej pod panowanie Zbawiciela i codzienne ponawianie naszej zależności od Niego.
Drugim celem, który tak naprawdę jest ściśle z pierwszym związany, jest poddanie szkoły pod panowanie Niepokalanego Serca Maryi przez Rycerstwo Niepokalanej. Większa część uczniów i nauczycieli jest rycerzami Niepokalanej. Uczniowie uczestniczą w comiesięcznych spotkaniach Ruchu Rycerstwa Niepokalanej, zaś nauczyciele pomagają w ich organizowaniu. Podobnie jak w dniu Intronizacji poddaliśmy nasze serca pod panowanie Króla Niebios, tak samo oddaliśmy je naszej Hetmance, by wspierała nas Swą pomocą i opieką w walce o sprawę Króla. Pragniemy, aby Niepokalana prowadziła nas wśród trudności, wskazywała drogę i chroniła przed popełnianiem błędów.
Szkoła uzupełnia wychowanie w rodzinach
Katolicka szkoła nie może być prawdziwie miłą Bogu, jeśli nie rozwija przywiązania dzieci do sakramentów. Dlatego co tydzień w czwartek dzieci uczestniczą w szkolnej Mszy świętej. Chłopcy uczą się ministrantury i służą do Mszy. Kapłani uczący w szkole są także zawsze do dyspozycji uczniów, gdy potrzebna jest spowiedź bądź duchowa rozmowa.
Szkoła kształci dzieci w klasach 0—6. Oprócz przedmiotów właściwych dla szkoły podstawowej, prowadzona jest także nauka katechizmu, organizowane są dodatkowe zajęcia edukacyjne. Szkoła uczy dwóch języków obcych — angielskiego i niemieckiego. Dzieci mają możliwość uczestnictwa w zajęciach chóru i koła teatralnego. Muzyka i teatr to dwie bardzo ważne części życia Szkoły. Wychowanie przez sztukę jest integralną częścią edukacji klasycznej, dlatego zajmuje w szkole ważne miejsce. Inną, ciekawą propozycją, jest współpraca z harcerstwem. Uczniowie należą do Gromady Zuchów ZHR. Przez to uczą się pielęgnować w swoich sercach nie tylko wiarę, ale także miłość do Ojczyzny.
Działalność naszej szkoły opiera się na trzech najważniejszych zasadach: 1° kształtowanie rozumu — jako przekazywanie wiedzy i umiejętności; 2° kształtowanie woli — jako umiejętność samodyscypliny, nauka kierowania własnym życiem i przekładania zdobytej wiedzy na uczynki; 3° kształtowanie serca — jako poddanie rozumu i woli służbie Bogu. Te wartości pragniemy rozwijać. Chcemy, aby nasi wychowankowie, gdy opuszczą już mury szkolne i podejmą dalsze wyzwania, mogli z czystym sumieniem powiedzieć, że ich życie, ich uczynki są na większą chwałę Bożą — ad maiorem Dei gloriam. Ω
ks. Dawid Wierzycki FSSPX
[Źródło: http://www.piusx.org.pl/zawsze_wierni/artykul/1780].
